22.09.2020
Dün Defneciği boğaza götürmeye söz vermiştim. Sabah uyanır uyanmaz hemen kahvaltımızı yapıp yola çıktık.
Aslında sabah külçe gibi uyandım. Herkesin malumu uzaktan eğitim-öğretim faaliyetlerinin başlaması ile eba çöktü. Öğretmenler ögrenciler idareciler herkes sisteme giriş yapmaya çalışıyor. (Ama yapamıyor)
Bu haftaki ders programım gelmedi. Çünkü idareciler de tıpkı bizim gibi sistemsel sorunlar sebebi ile işini yapamıyor.
21.09.2020
Bugün Defne'yi boğaza götürecektim. Havalar iyice soğumadan şifa niyetine biraz boğaz havası alalım diye düşünmüştüm.
Gitmeden önce birkaç küçük işim vardı. Okul temposu ağırlaşmadan halledeyim dedim ama o minicik birkaç küçük iş baya vaktimizi aldı.
20.09.2020
Bugün İstanbul'a sonbahar geldi. Hava epey soğudu. Mevsimlik kıyafetler çıktı. Kalın sıcak çoraplar giyildi. Uzun süredir ilk kez camlar kapandı. Çamaşırlar balkona asılamadı bugün, kurutmaya atıldı.
Tüm gün hava neredeyse hiç açmadı. Hep karanlıktı. Defne ile dışarı çıktık ama hava oldukça soğuktu kimseler yoktu parkta ve yağmur çiseliyordu mis gibi toprak kokuyordu her yer. Bunalmadan sıcaklamadan hatta biraz üşüyerek açık havanın tadını çıkarttık.
Çoğu insan sonbaharı bu karanlık havaları sevmez ama ben tersine çok severim. Ben güneşli havalarda mutsuz olanlardanım. Bu güzel güneşli havada evde oturmak olmaz o halde bir yerlere gitmeli birşeyler yapmalı ama ne yapmalı nereye gitmeli diye diye helak olup ama genellikle hiçbir şey yapamayanlardanım. Yapmıyorum yapamıyorum sonra niye yapamıyorum diye üzülüyorum. Hava güzel güneşli mis gibi ama biz neden evde kös kös oturmak zorundayız diye çok ağlamışlığım vardır.
