42 yaşına geldim ama hâlâ araba kullanamıyorum. Utanç verici...
Birkaç kez öğrenmeye niyetlendiysem de çalışmaya vakit bulamadım daha doğrusu üstünde durmadım yani başarılı olamadım.
Hatta babam bir keresinde kendi arabasını İstanbulda ,yani bana bırakıp memlekete döndü yeter ki öğreneyim diye fakat ben yine de arabaya el sürmedim, pratik yapmadım.
Artık Defne büyüyor kreşi anaokulu vs hem bizim okulun ulaşımı zor hem de artık çok ihtiyaç hissediyorum. Araba kullanmak farz oldu. Ama o kadar gözümde büyüyor ki sanki hiç beceremeyecekmişim gibi hissediyorum.
Çevremdekiler amaaan araba kullanmada ne var abartıyorsun diyorlar.
Bir arkadaşım ben kullanıyorsam sen hali hali kullanırsın diyor.
Bana göre ise dünyadaki en zor şeylerden bir tanesi. Yani galaksiler arası seyahat etmek gibi korkunç uzak bir şey. Yani deseler ki üniversite sınavına çalış tıp fakültesine gir. Bu bile daha olabilirlik sınırları içerisinde benim için.
Ama artık bir yerden başlayayım diyorum.
Beni bu sefer ciddi ciddi araba kullanmaya tetikleyen şey ise okulun son haftası bizden istenen performans değerlendirme formu oldu. Bu değerlendirme formu basit bir excell dosyası idi. Fakat okuldaki arkadaşlara bu dosyada işlem yapmak çok zor geldi. Benden yardım istediler. Programın aşamalarını tek tek anlattım olmadı fotoğrafladım ayrıca videosunu çektim yolladım ama arkadaşlar için yine de yeterli olmadı. Anlamadılar. Onlara çok karışık gelmiş.
Bana göre çok basit anlaşılmayacak hiç bir şeyi olmayan bu programın onlara bu denli zor gelmesinin tek nedeni -bana göre tabii- bu programı gözlerinde çok büyütmeleri idi. Program çok basit olmasına rağmen sadece önyargılı olduklarından anlamaya gayret etmediler, vakit ayırıp uğraşmaya dahi değer bulmadılar.
Böylece ben de bundan ders aldım. Demek ki ben de aslında çok basit bir şeyi gözümde büyütüyor olabilirim.
Sadece biraz araba ile ilgilenmem haşir neşir olmam gerek. Zamanla ne kadar da basitmiş derim belki (Şu anda hiç öyle düşünemezsem de)
Kendime 30 ders hedefi koydum. 30 defa ders alırsam inş araba kullanmayı öğrenirim diye düşünüyorum.
Ama hala inanamıyorum. Eğer bir gün araba kullanmayı başarırsam hayatımda çok önemli bir işi başarmış olacağım ve kendimle çok gurur duyacağım. İnsanlık için küçük ama benim için çok büyük bir adım olacak.
Gün gün yazıyorum.
İşte aşamalar....
1. ÇALIŞMA
Arkadaşlarım her ne kadar kocadan hoca olmaz bak bizi dinle araba çalışmak boşanma sebebidir özel hoca tut deseler de paraya kıyamadığımdan (asıl sebep) ve vakit sorunum olduğundan (konuştuğum sürücü kursu bana bir ay sonraya randevu verebildi) Kemal'le çalışmaya başladım.
İlk olarak boş bir arazi bulduk. Eski bir kurban pazarı. Benim gibi yeni başlayanlar çalışıyor burada.
Başlarken Kemal'e "Bak benim öğrenme sorunum yok pratik yapma sorunum var. Araba ile bütünleşmem bağ kurmam gerek. O yüzden mümkünse ben sormadan bana bir şey anlatma" dedim.
Öncelikle aynaların ayarlanması, koltuğu ayarlama vs çalıştım.
Sonra biraz hiç birşey yapmadan öyle bomboş oturdum. Direksiyon başında sağa sola baktım. Konsantre oldum.
Böylece biraz zaman geçti. Kemal de bekledi bekledi en sonunda patladı napıyorsun dedi ben de sus araba ile bağ kuruyorum dedim.
Sonra gaz fren gaz fren dosdoğru gitme çalıştım. Boş arazide sağa sola döndüm.
Akşam bütün bacağım kasılmaktam gerginlikten ağrıyordu.
2. ÇALIŞMA
* Arabayı çalıştırma durdurma
* Boş arazide sağa sola dönme çalıştım.
Kemal'in sinir katsayısı bu arada baya yükseldi yükseldi... En sonunda bu sefer bir öncekinden daha şiddetli patladı. Hep aynı şeyleri yapıyormuşum. Bu şekilde öğrenemezmişim. Kendisi 2 kez yalnız başına çalışmış 3. Sefer Hadımköy'den Yenibosna trafiğine girmiş vs vs. Boş yolda sağa sola dönmemin bir anlamı yokmuş. Artık kafama göre takılma devri bitmiş. Bundan böyle onun talimatlarına uyacakmışım vs vs... Baya bir söylendi.
Akşam evde de kusura bakma ama anla beni dayanamıyorum sürekli tin tin tin yavaş yavaş aynı yerde dönüp dönüp duruyorsun beni delirtiyorsun dedi. Ben de benim öğrenme sorunum yok araba ile ilgili öönyargılarım var dedim.
3. ÇALIŞMA
Bugün çalışmaya başlamadan önce Kemal ilk iş olarak eline bir tespih aldı. (Ya sabır çekmek için) Böylece ömrümde ilk kez kocamı tespih çekerken gördüm.
Artık arabayı rahatça çalıştırabiliyorum.
Rahatça sağa sola dönebiliyorum.
Araziye araba girince paniklemiyorum.
Manevra yapmayı öğrendim.
Biraz da park etme çalıştık. Kemal 2 pazar arabası koydu. Arasına parketmeye çalıştım.
Kendimi rahatlatmaya çalışıyorum. Bacağımı sürekli kontrol ediyorum genelde çok gergin oluyor, gevşetmeye çalışıyorum.
4. ÇALIŞMA
* Bugün baya rahattım. Arabayı çok rahat çalıştırdım, durdurdum.
* Boş alanda korkmadan kolaylıkla çalıştım. Artık gaz fren otomatiğe bağlandı diyebilirim.
* Yoldan dönüş manevralarım çok rahattı.
* İleri parketme gayet basitti.
* Geri geri parketme çalıştım fakat henüz yeterli değil.
* Bugün ilk kez anayola çıktım. Arabaların tırların kamyonların yanından geçtim. 50 60'ı geçmemekle birlikte baya gittik. Yolları bilmiyorum öğrenmem gerek. Tabii ki ilk sefer olduğu için oldukça acemi idim. 1. Etaptan Bahçetepe'ye kadar gelebildim araba ile. Başarabileceğim galiba. İçimde çok cılız bir ışık yandı. Neyse ki daha 26 hakkım var.
5. ÇALIŞMA
.............
Evet 2018 baharında yazmıştım bunları.
5. Çalışma olmadı.
Kemal'in işleri güçleri engel oldu. Yazın öğle en sıcak zamanda - hem de Defne ile - çalışalım diyordu ben kabul etmiyordum. Benim uygun olduğum vakitlerde ise ya o evde olmuyordu ya da uyuyordu ya da havasında olmuyordu. Daha açıķ olursak hem arabasına kıyamıyordu hem de benimle vakit harcamak istemiyordu.
Sonunda anladım ki ben Kemal'le ve Kemal'in arabası ile bu işi öğrenemeyeceğim.
Zaman aktı gitti. Aradan bir yıldan fazla zaman geçti.
Geçen yıl yani 2019 kışında araba kullanmayı yeniden gündemime aldım.
Öncelikle beynimi kodlamaya çalıştım. Bir arabam olsaydı hayatımda ne gibi değişiklikler kolaylıklar olacaktı.
Sonrasında bir yerlere giderken şoförlerin hal ve hareketlerine dikkat ettim. Nasıl tepki veriyorlar ne zaman dönülüyor öndeki arabaya ne kadar yaklaşılıyor vs. Arabada ya da otobüste iken kendimi şoför yerine koyup kendim gidiyormuşum gibi hissetmeye çalıştım. Amaç beyni kodlamak.
Kendimi beyin olatak hazır hissettiğimde ilk iş bir araba almaya karar verdim.
Kemal zaten çoktan aradan çıkmıştı. Beni bu işe sakın karıştırma dedi. Sağolsunlar kuzenim ve kardeşlerim baya uğraştılar bana temiz işimi görecek hem de istediğim fiyat aralığında bir araba buldular. Ailem de bana gereken tüm parayı finanse etti.
Geçen eylül ayında kardeşimle birlikte gittik evime birkaç kilometre uzaklıkta çok hoş bir aileden arabamı satın aldık.
Araba kullanmayı hiç mi hiç bilmiyordum gaz fren yerini bile unutmuşum ve bana araba kullanmak hâlâ çok uzak görünüyordu.
2020 Eylül ayını hedef seçtim inş o zamana kadar kadar öğrenirim diyordum ama pek de inanamıyordum.
Sonra kardeşimle çalışmaya başladık.
Önce boş kurban pazarına gittik. Gaz fren dur kalk çalıştık zaten 1 yıl öncesinden pratiğim vardı.
Sonra yavaş yavaş trafiğe çıktık. Etrafta dolandım arabamla bağ kurmaya çalıştım.
Sonra biraz daha uzağa biraz daha uzağa derken Florya'ya Mall of İstanbul'a 212 avm'ye vs gittik kardeşimle.
Sonra annemler memlekete döndü.
Yürüme mesafesinde olmasına rağmen sırf arabayla bağ kurabilmek adına hergün okula araba ile gidip geldim. Öğrencilerle karşılaşmamak için okula bir saat erken geldim çıkarken herkesin okuldan gitmesini bekledim.
Evime yakın yerlere araba ile gide gele gide gele arabanın huyunu suyunu anladım.
Bu sırada bol bol youtube'dan direksiyon videosu izledim. Özellikle Gülten Kaya isimli bir hanımın videoları bana çok faydalı oldu.
Sonra biraz zorladım kendimi Sarıyere gittim sonra bir gün köprüden geçip Hidiv Kasrına gittim vs.
Sonra vatan caddesinden Süleymaniye'ye ve en korktuğum yer olan Taksime de araba ile gidince kendime güvenim biraz geldi.
Son olarak da memleketime -Edremit'e- arabam ile gidip geldim.
Ve artık buraya yazmaya hak kazandım gibi geliyor.
2 yıl önce yazmaya başladığım bu postu yayınlamak bugüne nasipmiş.
Benim için çok çok ama çok büyük bir adımdı araba kullanmak.
Aslında hâlâ kullanabildiğime inananamıyorum.
Herkese mutlu huzurlu keyifli günler....
